Musica trovate le 2 de maio 2022, texto scribite le 27 de junio usque le
De novo un dono que Youtube me dava: un blues splendide, Five long years, Cinque longe annos.
Sempre quando io viagia per Youtube, io es in un session, con le mesme nomine de usator e contrasigno que usate pro Gmail e Google. Sin dubita Google construe e accresce incessantemente profilos de me. Ma il non me importa. Google e Youtube sape mi gusto musical, e de vece in quando me monstra perlas musical que alteremente io nunquam poterea haber trovate. Isto inricchi e augmenta mi vita. Io es felice e contente.
Iste blues es ci sonate e cantate in vivo. Me place le maniera de sonar e cantar, initialmente tan tranquille, continite, retenite, subalterne, serviente le performance total e collective. Ma le emotion cresce, como le tension in le musica. 2:19. Pois calma de novo, furor controlate, le guitarra basse remane le lecto sur le qual le fluvio flue. A 3:28 inchoa le solo de guitarra, per Eelco Gelling, lente- e gradualmente plus rapide, focose e furiose, usque desde circa 4:42 le basso de Herman Deinum brevemente deveni un secunde instrumento solo. Fluvio vorticose.
Intertanto a 4:32 un tal momento (que on audi le melio in le contexto del solo complete), como alcun pecias musical lo contine, un nota tan belle que il quasi dole. O como Maarten van Roozendaal (1962–2013) lo cantava, con un expression que io pensava haber inventate, ma il era ille in vice, o anque ille: Om te janken zo mooi, pro plorar, tanto belle.
Ille nota remarcabile de facto es un simplice C, in un pecia in A minor, con le accordos Am, Dm, e E o Em (blue note), e le C es sonate quando le accordo E(m) es sequite per Dm. Nihil de special, il sembla. Sed tamen!
Io es fan de cantos e pecias con un structura, que construe le emotion, que mena le ascoltator del calma e resignation, al agitation e effervescentia, e retro. Un altere maestra de illo, in un stilo de musica totalmente differente, es Mayra Andrade, e.g. in le canto titulo de su prime CD (2006), Navega. Sovente io lo saltava quando io audiva musica in auto, pro semblar tediose. Ma quando un die io lassava lo durar, io videva mi error, e sentiva le fortia e energia in ille musica.
Le solo de guitarra in “Five long years” de Cuby and the Blizzards, sonate per Eelco Gelling (ben que plus tarde Erwin Java sonava multe annos con le gruppo) ha similaritates con illo in “Since I've been loving you” de Led Zeppelin. Concretemente le notas a 3:24 me face repensar de …, no, io non succede in designar un exacte momento, como io poteva illac inter Cream e Steely Dan.
(Addition in martio 2023: vide anque Dece annos passate.)
Il ja es clar que mi favoritos es le bassista e le guitarrista, sed le altere musicos anque mere mention. Helmig van der Vegt al organo, Hans la Faille al batteria, e le cantor era Harry Muskee (1941–2011), supranominate Cuby. Iste epitheto, como on dice, era inspirate per le nomine del can del vicinos. Le parola anglese blizzard in le plen nomine del gruppo, Cuby & the Blizzards, veniva de un dictionario, e significa huracan de nive.
Alcun tempore e alcun vices Herman Brood (1946–2001) sonava le piano in le gruppo Cuby & the Blizzards. In ille registration in vivo del 9 de juni 1973 (Assen, Bellevue), on audi su stilo rhythmicamente curiose. Si vermente es ille qui sona, proque ab Wikipedia hic e ibi io crede deber concluder que ille tunc non esseva in le band.
In le registration de studio de “Somebody will know someday”, datate a 1967, certemente con Herman Brood, le curiositate in le parte de piano es minus clar.
Le canto in mi opinion ha un bon emotion, e, al minus in iste version, un bon timing e intonation. Ma le pronunciation e diction non es sempre in ordine.
An Cuby canta mistreatin’ o mistreated? Io non succede a audir lo con certitude. Mistreated es plus probabile. E es If you ever been mistreated, o Have you ever been mistreated? Le prime, curte pro If you’ve ever been mistreated. Isto Cuby pronuncia ben, le dubita era solo mie.
In Then you know just what I’m talking about, le prime vice io audi quasi ten in vice de then, como si Harry Muskee seque le orthographia e pensa que le littera t indica un sono surde, non dulce. Minus le secunde vice.
Remarcabilemente, le americano B.B. King anque lo faceva (3:28). Esseva iste version le exemplo pro Cuby?
“She had the nerve, to kick me out!”,
cantava B.B. King.
And she had the nerve to put me out?, io
lege ci.
Out of the house, io pensa, non plus lassante le viver con illa.
Ma le expression to put out
sembla poter anque significar, como un
verbo transitive: irritar, vexar, disconcertar, enoiar.
Harry ‘Cuby’ Muskee nonobstante sembla cantar: “See had the nerves, to put me down!”. De facto see plus tosto que she, quasi sin differentia. E le expression vermente va con nerve, non nerves.
Le verbos phrasal es un del aspectos le plus difficile del anglese, e io pensava que to put down significarea to kill, to murder. Isto es possibile, ma dicite de “an injured, sick, or aged animal”, un animal vulnerate, malade, vetere, ergo pro liberar le animal de su suffrentias, euthanasiar le.
Altere sensos possibile de to put down es “disparage, belittle [...] humiliate”, denigrar, disdignar, humiliar, que es sensate in le contexto del cantion, ergo le variante de Cuby (si ille vermente cantava lo que io pensa audir) anque poterea esser valide?
Un altere cosa que io pensa audir cantar Harry Muskee:
“Now listen, y’know that, job in a steel mine,
you hack steel like a slave”,
ubi le altere fontes offere:
“Got a job down a steel mill, trucking steel
like a slave”.
Ora iste debe esser un error. Steel mines non existe, minas de aciero si, e aciero non es hachate como carbon. Il ha iron ore, ferro mineral, e de iste in un furno alte, con processos industrial, on produce aciero.
Isto exemplifica cantar de un suffrer que le cantor non cognosce, non comprende. Ma forsan si altere formas de suffrer. Le consequentia de appropriation cultural?
Isto aparte, nos debe reflecter que criticar in 2022, con bon dictionarios, encyclopedias e altere fontes a portata de mano, mesmo litteralmente sub le punctas del digitos, es facile. Le situation era multo differente al final del decennio de 1960, in un area rural del provincia de Drenthe, mesmo in citates de provincia como Assen e Zwolle.
In le schola secundari nos debeva, in gruppos de duo, facer un travalio pro le disciplina de historia. Basate sur un breve passage in le libro scholastic, io proponeva facer lo sur le jazz. Nos legeva in encyclopedias etc. pro reunir informationes. Encyclopedias in le forma de spisse libros con copertura de corio, naturalmente, ya nihil altere ja existeva.
Grande era mi surprisa quando io apprendeva que le jazz datava de 1911 (como io me memora) e que le blues era un de su elementos de base, mesme ja existente in 1895. 1895, le anno de nascentia de un de mi avas!
Pro me in iste era del 1960s e 70s, le mundo era dividite in duo partes, non plus: lo del juvenes, progressive, moderne, hip, creative, politicamente orientate a sinistra; e lo del parentes e granparentes, dismodate, conservative, reactionari, conventional, square, de politica de dextera. Le jazz e blues me semblava moderne, proque non esseva musica classic. Ergo io lo trovava multo difficile a imaginar que illos habeva le etate de vetule gente.
Altere cosa alora incomprensibile pro me: in le union sovietic e su paises satellite, concertos pop e rock non era permittite. Communismo e socialismo es del sinistra, iste musicas es moderne, ergo qual es le logica de un tal prohibition, in un systema mental sin gradationes?
Benvenite in le mundo real, plen de nuances e contradictiones apparente.
In mi memoria (nostre travalio non esseva guardate; ora intentionalmente io non consulta le Wikipedia) le jazz e blues ultimemente habeva su fontes in le work songs, de illes qui fortiatemente habeva essite transportate de Africa, pro laborar como sclavos. Es essentialmente le musica de personas de color, como al presente on dice.
E de facto quasi tote le successos de musicos de origine europee in le Statos Unite e Europa, de Cream e Eric Clapton, The Stones de Mick Jagger e Keith Richards, de Fleetwood Mac (“Need your love so bad”) esseva cover versions de pecias multo plus vetule de musicos american de origine african. Le cantores non sempre sapeva e comprendeva de que illes cantava.
Es isto un forma de appropriation cultural? Robar le cultura de alteres in vice de disveloppar lor proprie, e devenir ric de illo? On deberea solo sonar le musica del proprie radices racial e national?
Io crede tamen que non. Le cultura human ha sempre essite un amalgama de elementos ab varie directiones. Le biblia es plen de historias que in ille o altere forma ja existeva in culturas plus vetule. Cata lingua human es un mixtura de hereditage e imprestos. Isto es normal e fecunde.
Que es mal es que in certe periodos del previe seculos artistas nigre esseva repellite del television e radio, poteva solo manifestar se in gruppos e in tavernas con personas del mesme color. Segregation racial. Iste practicas ha private le bluesistas original del exposure meritate, e le chances de devenir famose e ganiar multe moneta, como alcun artistas blanc poteva.
In Brasil, in le MPB (Música popular brasileira) on vide musicos de cata origine e variate de color cooperar, basate sur talento e le placer de facer musica, non sur gruppos separate de racia. Tamen le societate brasilian non es ideal, e il existe ancora multe differentias quanto a opportunitates e circumstantias.
Anque in le Statos Unite e Europa, in tempores plus recente, on vide multe colores como in Brasil, e.g. con Steely Dan in le annos 2000 (Detroit) e 2007 (Bonn).
Io spera que le facitores del blues hits britannic e statunitense ha al minus pagate le derectos de autor, in proportion con lor successo financiari? Le derectos connexe o derectos vicin io crede in ille dies ancora non existeva.
Qui es le compositor? Eddy Boyd (1914–1994), secundo le commentario a Youtube, e secundo le Wikipedia. Citation: «"Five Long Years" is a song written and recorded by blues vocalist and pianist Eddie Boyd in 1952.» Isto es le compositor mesme qui lo executa.
Sensate textualmente, “I worked five long years for one woman, and she had the nerve to put me out”, “steel mill, trucking steel”, “five years every Friday I went straight home with all my pay”. Multo melior que le deformationes de Harry Muskee.
Sed musicalmente ancora io prefere le version primarimente sub consideration in iste articulo mie. Anque super illo de B.B. King.
Cetero anque altere versiones de Cuby & the Blizzards mesme multo minus me place. E.g. in vivo in 1968, in le Rheinhalle Düsseldorf. Un maniera de cantar critante e exaggerate, tanto que non sembla sincer. Hic etiam le clar errores textual, “waited five years for one woman” in vice de “worked five years [...]”, e “I came straight home with all of my pain”, in vice de “[...] pay”. Ma le solo de guitarra es bon.
Un version de studio, 1966: anque non me place.
Il existe, al minus in mi vita, le effecto del primo audite. Le variante de un pecia de musica que io audi le prime vice, remane sempre le version que io ama le plus. Toto le altere executiones io senti como deviationes del ver e solo juste variante.
Non sempre, ma sovente.
Tamen io pensa que in iste caso isto es vermente melior que le alteres, un bon colpo per hasardo, possibilemente proque Cuby esseva un banda basate fortemente al improvisation, como anque son le blues e jazz in general.
Io trovava in Facebook un registration de un altere pecia ab le mesme session: Simple man. Le commentarios del enthusiastas es impressionate. Mais io prefere ancora “Five long years”.
Le version in question – io retorna ibi cata vice – esseva registrate, secun le texto sub le ‘video’ (que contine solo audio) le 9 de septembre 1971, in le quadro del programma de television ‘VPRO Piknik’. (No, ‘VPRO Campus’, io vide ora, plus que 2 menses post discoperir lo in Youtube. Esseva illo un altere cosa? Affin.)
Que es le VPRO? Un del omroepverenigingen nederlandese, associationes de radiodiffusion e television. Nos habe in Nederland non solo un organisation como le BBC del britannicos, le ARD e ZDF del germanos, ma multiples. Isto reflecte le verzuiling del societate nederlandese, del annos 1920 usque circa le 60s o 70s: un segregation secundo lineas socio-politic e religiose: cata zuil (litteralmente un pilar, un columna) habeva – e in parte ancora habe, ben que le segregation ha diminuite – su proprie scholas, syndicatos obrer, clubs sportive, partitos politic, e omroepen.
Assi il ha desde 1924 le NCRV del protestantes, le VARA del socialistas (1925), le KRO del catholicos (1925/1926), le AVRO del liberales (1927). E il ha alteres, plus recentes. Le VPRO esseva sempre plus parve, e es anque vetere: illo data de 1926. Le litteras VPRO significa Vrijzinnig Protestantse Radio Omroep, in le qual le elemento vrijzinnig vole dicer liberal, non-dogmatic. Al fin del annos 1960, del character protestante (in le senso religiose) poco remaneva, le nomine deveniva officialmente solo VPRO sin esser un acronymo, e on imbraciava ideas progressive e del flower power.
Le elemento Piknik del nomine del programma, in un orthographia tunc popular, es obviemente lo que es ora scribite picknick in nederlandese, e picnic in interlingua. Secundo mi vage memoria, le concertos in plen aere esseva in le Vondelpark in Amsterdam. Sed io lege hic e hic que illos esseva cata vice in un altere ubication. Le ligamines ja date, 1 e 2 , indica Camping Stania State in Oenkerk in Friesland (in le nord de Nederland), Oentsjerk in le lingua local, le frison (Frysk).
Le sol vice que io me memora haber viste le programma VPRO Piknik, o VPRO Campus, le gruppo T. Rex appareva in illo. T. Rex, alora ancora appellate Tyrannosaurus Rex. Del bestia prehistoric io non habeva idea, e anque le nomine Marc Bolan io non habeva audite, ancora minus Steve Peregrin Took o Stephen Ross Porter.
Mi memoria coincide con le description in le Wikipedia nederlandese: “Bij optredens zit Bolan op een kleedje met een akoestische gitaar; Took begeleidt hem op bongo's.” Traducite: Durante le representation, Bolan es sedite sur un tapis con un guitarra acustic; Took le accompania sur bongos.
Io les videva como un cult group (forsan avant la lettre), e anque proque le VPRO les monstrava, in un setting de un mini-Woodstock, io automaticamente les classava, in mi mundo de solo duo categorias, como bon e meritante de esser sequite. Io esseva un pubere de circa 15 annos, multo insecur e non confidente, sempre in cerca de un identitate, de nove normas in medio del tendentia tunc moderne de tolerantia e de laxar normas. Un tolerantia, de facto, que era pretense.
Io cercava mi identitate in alteres. Non in me.
Il esseva le periodo del festivales musical del hippies, Woodstock, Isle of Wight. In 1970 il mesmo habeva un in Nederland, a minus de un kilometro de ubi io nasceva, ben que tunc io non viveva illac. Io esseva troppo juvene pro ir, ha mesmo no proponite lo a mi parentes, ha mesmo non considerate ir.
Ben tosto le atmosphera initial de ideales, pace, tolerantia e anti-autoritarismo recipeva colpos dur per le violentia durante Altamont, le assassinato de Sharon Tate e alteres, culminante in le morto de un de mis heroes e idolos, Jimi Hendrix, le 18 de septembre 1970, on pensava tunc per consequentia de drogas. Solo multo plus tarde io apprendeva que plus probabilemente ille esseva asphyxiate per su proprie vomito, post uso excessive de somniferos e alcohol. Non minus mal, ma non de que era tunc vidite como drogas, como heroina.
Illusiones e amaritude.
Tal factores stimulava que desde circa 1971 e 1972 mi gusto musical se disveloppava plus e plus via del pop, rock, blues, plus in le direction del musica classic, folk music, world music.
Del blues io nunquam esseva un ver fan. Tamen io me memora un matino quando in mi schola alumnos plus vetule que io sonava le blues, e al retornar a casa, ambulante al station de trainos, io era multo impressionate, quasi in un trance, per haber audite esse musica in vivo. Ma in casa, io essayava mesme sonar un blues, e trovava que io non lo pote, le inspiration non veniva. O forsan tamen, es isto (1991) un blues?
Il existeva in le annos 1970 in le village Groessen, non lontan de Zevenaar ubi io tunc viveva, un bluescafé, o Blues Soos (‘Soos’ de sociëteit) como io trova ora que esseva appellate (e ancora existe!). Ma io ha tunc nunquam trovate lo. Non esseva in le guida telephonic proque illes non habeva telephono. On debeva in iste dies trovar cosas per hasardo, o cognoscer alicuno qui sapeva ubi era. Internet era un futuro ancora incognoscite.
Que es ver, es lo que on dice: le preferentia musical se forma intra le etate de circa 12 e 17: toto que me placeva tunc, ancora me place hodie, 50 annos plus tarde, e isto malgrado le stilo o genere.
In le registration in question – como dicite, io reveni cata vice de novo – le guitarra de Eelco Gelling es in le canal sinistre. De illac seque in direction del dextera: le batteria, voce, organo e basso.
Sed in le passages plus impetuose, desde 4:24, 5:31 e 6:00 (ma con un breve interruption a 6:08), le guitarra anque appare in le canal dextere, como un echo, reverberate, retardate. Le effecto es anque la, brevemente, a 4:04, e concernente le voce in vice del guitarra, a 5:04 e 5:45.
Anque in le altere registration del mesme concerto, accessibile in Facebook, a 2:00, 4:26 (solo brevemente plus forte que antea e depois), 6:10, 7:17.
Isto adde alco al musica, un certe atmosphera, un carga emotional.
Que poterea esser le fundo technic? Un reflexion contra un muro o boscage, assi que le sona retorna via le microphono del canto? Ma le canto es central in le gamma stereophonic, non dextera.
Un supercarga del amplificator del guitarra, o de su fonte de alimentation, resultante in diaphonia verso le amplificator del basso in le canal dextere?
No, anque proque a vices le effecto abruptemente veni e va, il es plus probabile que on ha usate un delay, un retardator, ancora non electronic in iste dies, ma con un banda magnetic o un resorto? E via le consola de mixtion le technico de sono ha regulate le intensitate del effecto, como mittite a un altoparlator separate, o le canal dextere del PA system?